Met belangstelling las ik de opinies van Ruud Koopmans en Tom Zwart (NRC Opinie, zaterdag/zondag 7 & 8 november 2020). De ongerustheid van Koopmans onderschrijf ik en vanzelfsprekend ook de oproep om Macron te steunen. We mogen niet naïef zijn als het gaat om de intenties van moslimleiders. Hun toekomstperspectief is het mijne niet: moordpartijen, de hang naar de Sharia en de democratie heel ver weg. Dit alles is een flinke waarschuwing. Vandaar dat ik Tom Zwart niet begrijp? Ja, onnodig schofferen is niet nodig. Anderzijds mogen er snoeiharde grappen en cartoons gemaakt worden. Zelfreflectie en zelfspot is binnen een democratie onontbeerlijk.
Toch mis ik in hun artikelen een poging om de oorzaak te duiden. Wat is de voedingsbodem waaruit geradicaliseerde moslims putten?
In de jaren negentig las ik veel over religie, theologie en filosofie. De conclusie die ik trok was dat religies een afdruk zijn van de ontwikkeling van het mensenbewustzijn. En in dat licht blijkt het niet eens moeilijk om moslim fundamentalisten een plaats te geven. Natuurlijk, mijn betoog is een opinie. Het stoelt niet op wetenschappelijk onderzoek. Maar over één nacht ijs ga ik niet.
De islam is een atavistische godsdienst. De islam ontstond circa 700 na Christus en grijpt terug naar de tijd van het Oude Testament. Er geldt: oog om oog en tand om tand.
Nu eerst twee sprekende en bekende voorbeelden als het gaat om de wisselwerking tussen bewustzijn en religie.
Voorbeeld 1: Toen de mens zich zijn omgeving bewust werd ontstonden de eerste scheppingsverhalen.
Voorbeeld 2: Het begin van onze jaartelling wordt theologisch gemarkeerd door het feit dat de eerste mens (Jezus) in zichzelf het goddelijke bewust werd. De kloof tussen hemel en aarde wordt hiermee overbrugd. De nieuwe mens neemt hier en nu zijn verantwoordelijkheid en gaat aan de slag. Het christendom ontstond.
Deze gebeurtenis: ‘God in mij’ werd en wordt nog altijd, door vele mensen afgewezen. Men weet zich geen raad. God zal zichzelf toch niet verlagen om tot in de mens af te dalen!? Het idee ‘God in mij’ is voor hen onacceptabel. Velen zeggen ook dat het te hoog gegrepen is.
De islam biedt deze mensen onderdak. De islam houdt vast aan de traditionele gewoonten. En goed beschouwd blijkt de profeet Mohammed een man van de wereld. Hij voert oorlogen en onderdrukt, stelt zijn macht en bezit veilig. De islam houdt de kloof tussen hemel en aarde in stand. Het streven van de moslim is hemelwaarts. Hier op aarde laat je zien dat je een gehoorzame onderdaan van de islam bent. Je volgt jouw moslimleider, en een ware moslim is bereid als martelaar te sterven. Het leven van een moslim begint pas echt in het hiernamaals. Op die manier kan een moslim het aardeleven gemakkelijk als een tweederangs bestaan beschouwen.
Bovendien vind je in de Koran teksten die oproepen tot strijd. Het voeren van een heilige oorlog is geoorloofd. Deze teksten legitimeren dat jongeren en ook ouderen, die zich miskend voelen of zich willen manifesteren, radicaliseren. Uit hun handelen spreekt duidelijk de minachting voor het aardeleven. Een doorsnee moslim zal deze doctrine afwijzen. Want zoals de meeste mensen willen ook zij in alle rust hun leven leiden. Maar welke kant kiezen zij wanneer het er op aankomt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten