Het boek van Lale Gül heb ik nog niet eens uit, ik ben net over de helft. Toch wil ik er al iets over schrijven. Want ik word onrustig wanneer er dingen tot mij komen die er toe doen. Arnon Grunberg geeft als recensie: "Zeer grappig geschreven". Hoezo: "Zeer grappig geschreven"? De inhoud staat bomvol. Lale Gül blijkt een groot observator; en doordat zij de Nederlandse taal uitmuntend beheerst, beschrijft ze haar waarnemingen op verrassende wijze; en ja, vaak op een humoristische, enigszins zwartgallige toon. Op blz. 153 schrijft ze: "Een deel van mij moet zijn gestorven op dat moment, ik wist dat betere tijden me niet ten deel zouden vallen, maar vergane glorie zouden worden.". Een stemming waarvan ik me gedurende mijn leven ook bewust werd.
Benieuwd ben ik vooral hoe het Devrim (Dev) nu vergaat. Hij ontpopt zich in het boek tijdens de Rome reis als een analist pur sang. Niets blijft er onopgemerkt. Zoals gezegd: ik word er onrustig van. Ik vermoed dat het voor de analist Dev niet mee zal vallen om zijn weg te vinden? En ik verbaas me over de manier waarop de jongelui onderling discussiëren. Zij zijn niet bang elkaar aan te spreken op hun achtergrond of situatie. Het gaat er zelfs ruw aan toe, op het randje. Ik kan me niet herinneren dat wij op die leeftijd op zo'n persoonlijke manier met elkaar van gedachten wisselden.
Eerlijk gezegd stemmen hun analyses mij somber. Niet in de eerste plaats omdat de jongelui elkaar naar mijn gevoel soms kwetsen. Ik ga er van uit dat ze daarin een modus gevonden hebben. Ze kennen elkaar. De somberheid heeft te maken met de algemene teneur alles te analyseren. Elk onderwerp wordt in stukjes uit elkaar getrokken. Maar ja, zij weten niet beter. Media, zoals kranten, radio en tv doen niet anders; in elke nieuwsrubriek wordt alles ontleed. Binnen het onderwijs zal de analyse ook een hoofdrol spelen. Met analyseren gebruik je maar een beperkt deel van het denken; analyseren doe je puur met het verstand. Maar nadat alles is uitgeplozen, trekt men meestal de conclusie, dat meer onderzoek geboden is. Een eindconclusie waarin de stukjes op vernieuwende wijze in een verband worden gepuzzeld blijft achterwege. Echter, voor het leggen van deze puzzel is de rede nodig. Een manier van denken die zich richt op de samenhang van de delen. Deze mogelijkheid van het denken blijft onderbelicht. In het dagelijks leven komt men nauwelijks aan synthese toe. Maar gedurende het leven kan op zeker moment juist de synthese van levensbelang zijn.
Generaliserend stel ik vast dat ieder observerend en nadenkend mens ervaart hetgeen Lale Gül ervaart. Behalve dat haar leven hier in Nederland met de dood bedreigd wordt. In dat opzicht blijkt de uitwerking van de islam in de praktijk een godsdienstdictatuur. Want waarom bewandelen veel moslimleiders overal ter wereld bewust de weg naar een radicale sharia wetgeving? Wat voor een zieke ziel bezitten zij? Hiermee vergiftigen zij hun volgers. Ook de maffia in Nederland neemt extreme proporties aan. Moord en bedreiging zijn dagelijkse praktijk. En waarom dweept de Nederlander met maffia series? We zitten er midden in!
Elke ideologie die een vesting wordt, ontneemt de mens in voorwaardelijke zin de vrijheid. Het geldt voor de islam maar evengoed voor een communistisch - of kapitalistisch bolwerk, of voor de maffia. Mijn advies is daarom laat radicale sharia aanhangers naar Afghanistan of Saoedi Arabië afreizen, onder het motto: soort zoekt soort (op den duur bestrijdt onkruid zich zichzelf). Terwijl wij hier vervolgens een ultieme poging gaan doen om de maffia de deur uit te trappen. En dat zal niet meevallen volgens de Italiaanse journalist Roberto Saviano. Zijn opiniestuk onlangs in de NRC had als kop: "Nederland is een van de misdadigste landen ter wereld". Ons financiële systeem is verrot.
Dit alles overziend pleit ik er voor dat wij ons waar mogelijk richten op de synthese. Juist dingen, onderdelen samenvoegen geeft voldoening. Omdat er samenhang ontstaat; in wezen wil ieder mens opbouwen, maar het vraagt denkcreativiteit. Graag breng ik het verband tussen een toenemend bewustzijn en de ontwikkelingen van religies nog eens onder uw aandacht. Belangrijk is het besef dat wij inzien dat wanneer ideologieën (religies) dwingend worden, zij uit de tijd raken, hun waarde verliezen, omdat zij mensen in een keurslijf persen.
Met heel mijn hart en ziel hoop ik voor Lale Gül dat haar in de toekomst goede tijden ten deel vallen. Toekomst waarin goede tijd aanspoelt. Want "ik ga leven" betekent: laat het leven vrijelijk stromen, en dan spoel je vanzelf ook weer ergens aan, en leef je het leven. Kijk zo min mogelijk achterom. Het leven verandert, een rivier meandert. Bovenal waardeer ik vrijheidsstrijders, zoals Lale Gül! Anderzijds doet ze me denken aan Amy Winehouse. Amy hield geen stand. Ik heb er vertrouwen in dat Lale Gül stand houdt, omdat zij heeft leren doseren en het denken eerbiedigt. En ja, ik ben een medestander, een geestverwant zelfs. Maar het blijft bij grote woorden, want ook mij kom je niet tegen, en inspraak heb ik evenmin. Maar geestverwanten staan er zeker om jou heen; en beste Lale Gül: houd goede moed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten