Jonge mensen zijn recht door zee: de aarde moet gered! Daarom moet alles snel anders. Jongeren volgen hun idealen. Zij zijn te vertrouwen: ze willen dat we de aarde minder vervuilen. Maar hun leiders ontpoppen zich als klimaatgoeroes. Ik ben daar allergisch voor. In deze tijd heeft een mens geen goeroe meer nodig. Mijn probleem zit in het werkwoord 'moeten'. Steeds meer actiegroepen, maatschappelijke stromingen en ook burgers vinden dat vooral de ander iets moet. En wanneer het om klimaatverandering gaat is enige relativering geboden. Laatst las ik bijvoorbeeld in een artikel, gepubliceerd in het katern Wetenschap van de NRC (zaterdag 10 & zondag 11 april 2021), dat twaalfduizend jaar geleden de Noordzee droog stond. Het zeewaterpeil stond circa vijftig meter lager dan nu. Het artikel ging over de bewoners van Doggerland, het land verdronk in de Noordzee. De zeespiegel steeg door het einde van een kleine IJstijd.
Hiermee bagatelliseer ik onze invloed niet. Bovenal is het logisch dat wij, mensen van deze tijd, begrijpen dat het van belang is dat wij zo 'schoon' mogelijk leven; het milieu zo min mogelijk belasten. Op allerlei terrein, zoals de land-, tuin- en mijnbouw, weten wij dat wij de aarde plunderen en uitputten wanneer wij domweg er op los leven, onze basale driften volgen.
Maar ik vind dat het in praktijk brengen van 'schoon leven' uit onszelf dient te komen. Het mag niet opgelegd worden, een advies volstaat. Want met het opleggen van wetten en regels raakt het einde zoek. Ruimte voor het individu is van levensbelang. Niet ieder mens staat op hetzelfde punt, en daar zal de ander, juist degene die kennis heeft, begrip voor tonen.
Door de dichtheid van wetten en regelgeving verstikt de maatschappij, er ontstaat een soort dictatuur. Wat mij betreft vormt een dictatuur een grotere bedreiging voor de mensheidsontwikkeling dan een klimaatverandering die wij ons zelf mogelijkerwijs aan zouden doen. En de aarde komt er trouwens sowieso over heen. Zij stond voor hetere vuren; de aarde redt zich wel. En wat de mens aangaat, er zou zich ook een onvoorziene natuurramp van een heel andere aard voor kunnen doen, met desastreuze gevolgen. Geen zorgen voor de dag van morgen. Dagelijkse problemen vragen de volle aandacht.
De jongeren vertrouw ik. Het nastreven van idealen is in orde. Maar het absolutisme waarmee de klimaatverandering verkondigd wordt, wekt mijn argwaan. De strekking ligt te veel in het verlengde van de ware weg; als een preek, de verkondiging van onheil: de teloorgang van de aarde. Alle onheilsprofetieën volgen de bekende patronen.
Mijn ideaal is de liefde, en zoals eerder gezegd, geen kleffe liefde. De liefde borgt begrippen en mogelijkheden, haar inhoud is groot. De liefde wordt de bron van het leven. Want de wereld waarin wij leven is er om niet. De wereld waarin wij leven is er. Wij zijn er onderdeel van. Naar mijn gevoel ervaar ik liefde wanneer ik door het denken de scheppingskracht leer kennen. De kracht die het al in stand houdt en zich uitbreidt, scheppend is. Het is de geestelijke kant, de gedachteninhoud van de wereld waaruit mijn denken put. Hoe meer ik door het denken begrip krijg van de werkelijkheid, des te intenser word ik ermee verbonden. En vervolgens blijkt er veel meer ruimte te zijn dan ik ooit voor mogelijk gehouden had. Tenminste zo ervaar ik het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten