Het artikel leest als een trein. Woorden rijgen zich aaneen, volzinnen volgen elkaar in tempo op, ook de Apocalyps, alles en iedereen raast voorbij. Het verstand van wereldburger Arnon Grunberg draait op volle toeren, zoals in oude tijden de orakelen. Je raakt er door in vervoering. En ja, dan schenk je Arnon Grunberg zonder pardon het recht op onvolmaaktheid. Want, eerlijk is eerlijk, onvolmaakt zijn we allemaal.
Maar wacht even! Hier baant het verstand de weg voor de pure individualist. Feitelijk wil deze individualist alleen zijn eigen ding doen zonder zelf verantwoordelijkheid te nemen.
Naar mijn overtuiging poneert Arnon Grunberg hier een drogreden. Want wat is de consequentie wanneer mij het recht op onvolmaaktheid wordt verleend? Wanneer onvolmaaktheid slechts wat kleine fouten bevat, kan misschien volstaan worden met het een keer ophalen van de schouders. Maar waar ligt vervolgens de grens? Wat wanneer het er echt toedoet? Wanneer ik een ander diep tref door mijn onvolmaaktheid, mijn gescheurd zijn, en ik dood en verderf zaai? Het enige wat ik zal doen is mijn onvolmaaktheid stellig ontkennen. Mijn onvolmaaktheid mag niet geopenbaard worden. Ik zal alles in het werk stellen om dat te verhinderen. Want wanneer ik mijn verantwoordelijkheid zou nemen, en mijn onvolmaaktheid toegeef, geef ik tegelijkertijd toe dat ik een onmens ben. Niets blijft er van mij over; en bij wie kan ik nog terecht? Wie vergeeft mij mijn schulden? Niemand, ook ik zelf kan mij mijn schulden niet vergeven. Totale leegte is mijn lot. Daarom is het logisch dat een mens, vooral in extreme gevallen, zijn misdaad onmogelijk kan toegeven. Want grove schuld bekennen kan alleen wanneer er ergens nog een opening te vinden is. Bovendien heeft de onvolmaakte mens steeds weer moed nodig om opnieuw te beginnen. En waar haal ik binnen mijn leegte de moed vandaan?
Al tweeduizend jaar geleden werd Jezus zich bewust van dit probleem. Hij sprak: “Wees volmaakt, zoals uw vader in de hemel volmaakt is” (Mattheus 5 : 21 - 48).
Wanneer een mens vrij leert denken – dat is zonder dwingende motieven, zoals economische, technische of bezitsdrang – zal hij ideeën en gedachten putten uit het domein van de scheppende geestelijk goddelijke wereld. De resultaten van zijn of haar denken onderhouden, steunen en verrijken de aarde, en al wat daarmee samenhangt. Alle mensen die vrij nadenken putten uit dezelfde bron. Op deze manier streeft de mens naar volmaaktheid, en dat is heelheid.
En wanneer het misgaat, is vergeving mogelijk. Ondanks alle ellende kunnen wij vergeven wanneer de ander daarom vraagt. In deze tijd zijn daar al adembenemende voorbeelden van, zoals waarheidsvinding. Zowel de mens die vergeeft, als de mens die vergeving vraagt, is hiertoe in staat omdat zij van twee kanten hetzelfde probleem benaderen en het probleem willen oplossen. Geconcentreerd denken leidt een mens door emoties en vrij denken zoekt naar openingen. Ondertussen verbinden beide partijen zich geestelijk met elkaar.
Om vergeving dient gevraagd te worden. Vergeving vragen en vergeving verlenen is geen routine klus. Er wordt een uiterste inspanning gevraagd. Het erkennen en openbaren van onvolmaaktheid, verscheurd zijn, kan tenslotte door beide partijen gedragen en geheeld worden. Hiervoor gelden geen rechten of wetten. Want ‘volmaakt zijn’ en ‘geheeld worden’ ontspringen in het geestelijk domein. Het domein waaruit ons denken put. Het domein ook van de scheppende geestelijk goddelijk wereld. Deze gedachten bevloeien mensenakkers. En wanneer de weersomstandigheden gunstig zijn, kiemt liefde op elke akker.
Nawoord
Mijn betoog werd door de NRC afgewezen. Daarna heb ik het nog bewerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten