Individualiteit, essays

In onze geseculariseerde samenleving is religie een gepasseerd station. En vooral de media staan zich daarop voor. Wetenschap is de nieuwe godheid. Media dragen vlot uit, dat religie voor dummy's is (zie ook de pagina: Waarom deze blog?). 

Het is begrijpelijk dat veel mensen zich niet meer met een religie kunnen verbinden. Maar je verwacht wel van de media, zoals radio, tv en krant, dat zij weten hoe religie zich verhoudt tot de ontwikkeling van de mensheid, en hoe religie zich dus ook verhoudt tot het menszijn nu. Maar gezien hun reacties vermoed ik dat dat helaas niet het geval is. Opiniemakers roeptoeteren van alles en nog wat, maar weten van toeten noch blazen meer. Over het algemeen wordt religie als achterhaald of achterlijk weg gezet: "Hoe kunnen mensen nu nog zo dom zijn"? 

Maar zo simpel is het niet. Onze individualiteit ontwikkelt zich doordat het bewustzijn evolueert. Veel oude godsdiensten pasten zich stapje voor stapje aan. Het christendom ontstond tweeduizend jaar geleden juist door deze ontwikkeling. Het christendom biedt individualiteit ruimte zich verder te ontwikkelen. Want in wezen behoedt het christendom de mens er voor dat hij niet volledig door zijn individualiteit in beslag genomen wordt, dat de mens de verleiding van het materialisme in de breedste zin van het woord kan weerstaan. Ja, er zijn miljoenen, miljarden mitsen en maren, kanttekeningen en ik weet niet wat te maken, toch is mijn stelling dat het christendom de mens de rust biedt zijn individualiteit te verdiepen zonder zich te verliezen in hebzucht. 

Het christendom bracht de opkomst van de 'heilige', een individu dat zelf bekleed is met goddelijke macht. Er is geen enkele religie die de mens deze mogelijkheid geeft. En de rust? Uiteindelijk kan een christelijk leider nooit geweld, onderdrukking, minachting of moord rechtvaardigen. Het christendom schiep enige bestaanszekerheid. In onze ijdelheid gaat de westerse mens daarover heen; onze wetenschappers verklaren religie als niet wetenschappelijk. Daarmee wordt tegelijkertijd de wetenschap van de oudheid, de ontstaansgeschiedenis zoals de mensen het toentertijd ervoeren en beschreven, bestempeld als flauwekulverhalen. Daarvoor in de plaats krijgen we een moderne (met het predicaat wetenschappelijk) geschiedenis voorgeschoteld. Een geschiedenis ontdaan van de kern van ons gemeenschappelijke verhaal: het besef van de gave van het leven. Onze wetenschap gooit het kind met het badwater weg. Hoe blind kan men zijn?

In een paar essays wil ik op deze ontwikkelingen nader ingaan. Wordt vervolgd. Hier is de link naar: Deel 1.