Een cliché: de kersttijd is vooral een serie donkere dagen; maar een serie donkere dagen heeft ook wel wat. Toch ben ik blij dat mij al in mijn onwetende, jeugdige jaren het verhaal over de blijde boodschap verteld werd. Als kind had ik het licht nodig. Door het licht werd dat verhaal een opwekkende gebeurtenis. En als tiener verlichtte de blijde boodschap mijn denken. Toen door het denken langzamerhand de werkelijkheid veranderde, ontmoette ik de mens Jezus. Ik begon meer te begrijpen, bijvoorbeeld dat wat mensen uitstraalden niet altijd overeenstemde met wat ze vertelden. Jezus verwijst naar de komst van de Heilige Geest en die troostte mij. Want soms tobde ik met het leven.
Deze ontwikkelingen kan ik nu overdenken. Het zijn gedachten, vrije - je zou ook kunnen zeggen: natuurlijke - gedachten. Door denkend te onderzoeken leerde ik in de dagelijkse praktijk dat de blijde boodschap niet domweg blij maakt. Het gaat om de mate van vrijheid die ik het denken geven kan. De blijde boodschap biedt mij steeds opnieuw de mogelijkheid het denken alle vrijheid te geven. Ik hoef niet bang te zijn om mezelf te verliezen. Want ook als individu kan ik me geborgd weten in de wereld. Ik ben geen buitenstaander, ik ben onderdeel van de wereld en neem er aan deel. Door het vrije denken ontwikkelde ik een levensbeschouwing die meebeweegt, maar niet opportunistisch is. Een levensbeschouwing die steeds opnieuw probeert de natuurlijke samenhang in de wereld te doorgronden en die tegelijkertijd mijn plaats in ogenschouw neemt. Mijn levensbeschouwing is mijn referentiekader.
Als jong volwassene betekende de troost van de Heilige Geest dat ik achter de onuitsprekelijke samenhang van de wereld de liefde ontdekte. Het is deze liefde die de mens op zijn beurt in de omgang met de wereld tot uitdrukking kan brengen. Sterker nog, deze liefde is het licht dat de mens zelf in de wereld kan openbaren. De natuur op zich, zoals die voor mij staat (zoals ik de natuur waarneem), is niet bepaald liefdevol. Maar ik kan me bewust worden van de onuitsprekelijke samenhang, waaraan ogenschijnlijk geen begin en eind te onderscheiden valt, maar waarbinnen ik als mens (innerlijk en uiterlijk) een ontwikkeling doormaak. En ik kan bedenken dat deze onuitsprekelijke samenhang uit pure liefde voorkomt omdat zij mij geheel belangeloos ten deel valt. Ik kan ook bedenken dat het wonder achter deze onuitsprekelijke samenhang scheppingskracht bezit: onverwoestbaar is en breekbaar tegelijkertijd, omdat het voor mij hier op aarde tot in detail past: ik kom hier tot leven.
En nu verkeer ik in het stadium dat ik bijna niet durf te denken, dat deze bewustwording er ook toe kan leiden dat mijn handelen bijdraagt aan de natuurlijke samenhang van de wereld. Want wanneer ik werkelijk vrij ben en door het denken de liefde volg, zoek ik mezelf niet en draag ik bij aan het onderhoud van de wereld en weef ik wellicht ook een draadje aan de toekomst. Maar hoewel ik me hiervan bewust ben, weet ik dat ik nog niet zover ben, omdat ik mezelf nog voortdurend zoek. Zoals ik nu ook ervaar dat mijn lichaam mij bijna niet meer dragen kan. Wel weet ik inmiddels zeker dat het leven niet verloren gaat.
.jpg) |
| Hier staat Jack op het strand met zijn balletje, wat anders!? Vol levenslust, nog altijd. Eind februari 2023 is hij 7 jaar bij mij, en in mei wordt hij 10. Ik ben blij met mijn hond Jack; hij kan niet denken, maar hij voelt de dingen haarfijn aan. Kersttijd 2022, Dank zeg ik u. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten